Droomkracht 2012

Jaarverslag Tivo 2012

Verslag “Droomkracht” 2012

Van 14 tot en met 21 Augustus zijn wij dit jaar afgereisd met een groep van 12 mensen.

Xander Nichting, Sandra Tiné, Thijs Neering, Maarten-Jan de Hesse, Carla van der Steen, Jose Lóhr, Ruloff Manuputty, Esper Manuputty, Nuria Beunk, Nino van der Steen, Ella Dekker en Tivo Beunk.

Deze groep kan inmiddels de harde kern genoemd worden omdat ze voor het meerendeel in deze samenstelling inmiddels voor het 3e jaar de droomkrachtgroep vormen.

Het grote voordeel hiervan is dat we met weinig woorden, afspraken en onderlinge verhoudingen echt een hechte groep bleken.

De vanzelfsprekendheid waarin ieder zijn ding deed is een voorbeeld van hoe samenwerking een zege kan zijn. Dit vond ook zijn gevolg in het dorp en ondanks dat het deze keer relatief kort was hebben we ons meer dan ooit kunnen toewijden aan de kinderen.

Naast het spelen, zingen, knutselen, bouwen, sporten, lachen en knuffelen heeft deze week veel ruimte gegeven om onze horizon van het dorp en omgeving op soms verrassende en unieke wijze te verbreden. Hieronder enkele voorbeelden en beschrijvingen:

Zoals elk jaar hebben wij te maken met het bovendorp en de herders. In het verleden heeft onze aanwezigheid toch soms tot spanningen geleid simpelweg vanwege jaloezie.

Wij hebben dit gedurende de jaren altijd veel aandacht gegeven en het idee om sport mee te nemen in ons pakket was een gouden greep. Inmiddels is de welvaart in het bovendorp ook wat gestegen en dat heeft ook meer stabiliteit gebracht. Voor ons is belangrijk dat wij nu door het dorp lopen en we worden aan alle kanten begroet en de jongens en meiden van beide dorpen gaan meer dan ooit vriendschappelijk met elkaar om.

We zijn op bezoek geweest in één of twee huizen waaronder het huis van Juliana.
Dit meisje is door een tragisch auto ongeluk verlamd geraakt aan haar benen.
Wij waren allen zeer aangeslagen door haar verhaal.
Aanvankelijk was zij overreden door een vrachtauto en na langdurige revalidatie was zij weer nagenoeg genezen. Vervolgens is zij uit het ziekenhuisbed gevallen en werd weer met een dwarslaesie opgenomen . Dit is niet meer goed gekomen. Nu wordt zij elke dag op en neer gereden in een gammele rolstoel op het rotsige pad, verlamd dus. Juliana is een heerlijke en vrolijke meid met een enorme spirit en we zijn allemaal van haar gaan houden en ze was er elke dag om lekker mee te doen met de workshops.

Zo zijn we ook getuige geweest van een klein meisje met een hersentumor die met veel liefde werd omgeven door haar arme ouders. We waren uitgenodigd op de koffie en hebben daar een uurtje gezeten. Dit was hartverwarmend. Ik ben daarna met de moeder naar beneden gegaan en bood aan de kinderwagen te duwen. Ik realiseerde mij dat het meisje hevig lag te honkebonken in haar wagentje en kon er niets aan verzachten. Dit zijn best moeilijke momenten. Haar moeder was dankbaar dat ik haar even ontlaste.

Gedurende de week zijn er ook vele feestmomenten geweest. Kampvuren en muziek en er is veel gedanst. Het was einde van de vastentijd dus dat kon allemaal en daar werd tomeloos van genoten. Tot ons grote genoegen want wat is het fijn om de kinderen zoveel plezier te zien hebben. Zo kwam José met het idee om het ouderenhuis te verassen met wat muziek. Ruloff en ondergetekende namen de instrumenten ter hand en we zijn eigenlijk allemaal gegaan, kinderen met ons mee.

Het oudjeshuis, een plek die letterlijk en figuurlijk in de lommerd van het dorp ligt. Sommige oudjes, werd ons verteld waren al 6 maanden niet kamer uit geweest.

Toen wij daar aankwamen en begonnen te spelen kwamen ze allemaal naar buiten. Ze gingen dansen met de kinderen en mannen met vrouwen, een compleet feest.

En ineens werd het stil want van boven klonk ineens een prachtige operastem die een aria zong. We keken allemaal naar het balkon en daarboven stond een schoonheid van dik in de 90 te stralen en te zingen. Groot applaus!!! Wat een belevenis! Goed voor de kinderen ook om mee te maken.

Wij hadden dit jaar ook iets gemeenschappelijks te delen met alle dorpelingen. Er was nauwelijks water. De douches werkten niet en we moesten sjouwen met flessen water om de toiletten door te spoelen en ons een beetje te wassen. Dit water werd gehaald uit één klein kraantje met een even klein straaltje. Elke dag werd ik wakker van het gespetter onder mijn balkon waar de meiden met veel geklets en plezier de flessen vulde. Elke dag even ‘n moment van fijn wakker worden en ff mee klessen. Het feit dat het hele dorp van deze bevoorrading moest koken ,wassen drinken etc etc. deed je beseffen dat we ons bevonden in geweldig georganiseerde samenleving. Was het misschien wel dankzij dit gebeuren dat er zo een groot familiegevoel alom heerste?
Wij beleefden meer als ooit dat we gewoon één grote familie waren met iedereen daar.

Het moge duidelijk zijn dat zich dat afspiegelde in de blijdschap van de kinderen en de verhoudingen onderling want we konden veel betekenen daarin, als er weer es wat aan de hand was.
Dit gevoel is natuurlijk ook mede te danken aan de hechtheid van de groep.

Zo’n 3 jaar geleden hebben wij mede met goedkeuring en aanmoediging van Anca, onze rots in de branding, onze eigen kinderen mee genomen. Dit bleek zo goed te vallen en sindsdien zijn er hechte vriendschappen ontstaan tussen deze kinderen. Sommigen onderhouden nog intensief contact via facebook.

Helaas zijn wij in mindere mate aan Valea Ploplui toegekomen. Door de iets te korte tijd is het er n beetje bij ingeschoten.
Toch zijn wij er geweest en er waren elke dag wel een aantal kinderen daarvandaan die participeerden in de workshops. Volgend jaar beter.

Als ik het over volgend jaar heb dan kan je vragen met zulke positieve bevindingen “is dit nog wel nodig?” Het gaat zo goed!
Deze vraag is bij sommige ook best wel eens opgekomen .

Enkele dingen op n rij;
-Schrijnende situaties zoals wij ze 6 jaar geleden tegen kwamen komen we minder tegen.
-De kinderen zijn beter gekleed en krijgen goed te eten.
-Het lijkt erop dat de regulering binnen het dorp beter verloopt en werkt.
-De infrastructuur is verbeterd, er is veel bijgebouwd, afgezien van de verwoesting van de eetzaal, wat echt een enorme vooruitgang was 2 jaar geleden. Wordt weer aan gebouwd.
-De verhouding met de directe omgeving is verbeterd zoals het bovendorp, hetgeen een belangrijke ontwikkeling is.
-Er wordt aan een eigen school gebouwd .
-De moderne tijd is binnengedruppeld en vele kinderen lopen met mobieltjes en zijn prima op de hoogte van wat er zich zo in de puberwereld afspeelt in de vorm van muziek en trends. Dit word ook wel gevoed van buitenaf.
-Toen wij 7 jaar geleden kwamen was dit nog niet aan de hand omdat het werd afgeschermd.
-Je kunt je afvragen of het nu zo’n geweldige ontwikkeling is maar het hoort erbij .
-Doordat de beslotenheid van het gemeenschapje blijft, houdt het haar eigen sterke deken van zorg in stand. Iedereen draagt zijn steentje bij en zo werkt het.

Toch zijn er nog steeds deuren waarachter minder gekeken wordt en waar deze dingen niet van toepassing zijn.
In ieder geval geldt dat voor de oudjes en de opvanghuizen voor vrouwen met kleintjes is ook nog ondoorzichtig te noemen.

Op de vraag “zijn wij nog wel nodig? Kan ik dus antwoorden : JA! Misschien omdat de droomkracht groep iets meeneemt voor de kinderen om aan terug te denken en om weer naar uit te kijken. Dit verzin ik niet zelf maar dit is een uitspraak van Anca.

Wij nemen eigenlijk helemaal niks mee, geen echte plannen. Wij spreken een thema en vliegtijden af om zelf een houvast te hebben en verder nemen we voornamelijk onszelf, wat spullen en rommeltjes mee en vanaf het eerste moment gaan we met de kinderen spelen en zien wel hoe het op ons afkomt.
Dit klinkt makkelijk en op een bepaalde manier is dat ook zo. Het fijnste hiervan is dat de kinderen dat ook gaan doen als wij er zijn. Improviseren met elkaar, er wat van maken en heel veel plezier hebben en genieten, dat doen wij ook!!

Er komen elk jaar ook veel nieuwe kinderen (en gezinnen) aan, het belang van wat wij daar doen blijft van kracht en zeer gewenst. Er wordt letterlijk het hele jaar al naar uitgekeken, aldus Anca.

Ik heb grote bewondering voor de mensen die er altijd voor de kinderen zijn. Dit jaar was Kayla Dunaway de grote ster die er voor ons was en voor de kinderen en voor alles. Fantastische mensen die ook een zeer warm hart toedraag.

Ook de grote jongens en meiden deden alles om ons bij te staan en er te zijn, elke dag met enorm positieve zin. Dus ja, wij gaan er volgend jaar weer zijn!!! Omdat we willen en er van overtuigd zijn dat het nog lang niet klaar is.

Dit jaar stond in het kader van een “journaal” die we samen met de kinderen maakten met als finale een presentatie hiervan met een beamer, inclusief zelf gemaakte reclameblokjes. Tussendoor deden we live acts met muziek, scenes met grappen en interactie met het publiek . Deze combi maakte de voorstelling tot een prachtig en hilarisch geheel.
Geslaagd dus.

Tot slot nog even dit ;

Wij waren natuurlijk allemaal gespannen om te zien wat de schade van de brand was.

We hebben de eerste avond gelijk een soort wandeling gemaakt tussen de inmiddels al weer flink gevorderde bouwwerkzaamheden. Toch verraadde onze neus de brandgeuren en je kon duidelijk voelen wat zich hier moet hebben afgespeeld. Er word nog steeds gegeten en gekookt in de openlucht en in een tent die ter beschikking werd gesteld door t leger. Beetje krakkemikkig geheel moet ik zeggen maar het functioneerde. Carla en ik hebben nog een beetje reparaties gedaan tussendoor.

De bedoeling is dat in september de oplevering van de eetzaal is, wat ik een beetje betwijfel of ze dat gaan halen. De financiën, heb ik begrepen, lieten toe dat er op dit moment ook aan de school werd gebouwd. Toch bleken er best wel tekorten, had ik begrepen. Ik heb zelf nog een donatie (t.b.v. de brand) kunnen overhandigen aan Anca die nu wordt gebruikt voor toekomstige schoolboeken. Deze donatie kwam van G.Oostvogel, collega, medemuzikant en directeur van de Doelen van Rotterdam. Hij heeft geld gestort tijdens de vakantie waar wij elkaar ontmoetten en spontaan deed hij deze donatie.

Dit kon ik dus meenemen, was ik erg blij mee.

Tot zover dit verslag van droomkracht 2012, het eerste jaar waarin we Xander Nichting en Sandra Tiné mochten omarmen als bestuurders van de nieuw opgerichte
Stichting Droomkracht.
Dankzij dit initiatief kan ons project worden voortgezet.

Arno, bedankt voor alles. Bedankt voor jouw bezielende leiding al die jaren, wat hebben we dankzij jou veel kunnen doen en leren. Wat hebben de kinderen in Valea Scresii veel aan jou te danken. Wat houden de kinderen toch veel van je want jouw naam galmt nog met grote regelmaat door het dorp en dat is terecht heel fijn om te horen.

Ik hoop hierbij een zo volledig mogelijk verslag te hebben geleverd over

“ DROOMKRACHT “

Iets wat we delen met elkaar en zullen blijven delen zolang we het kunnen blijven doen….

Met elkaar!!!!

Tivo Beunk